Dinsdag 27 juli: Bolzano -
Prad
De regen die voorspeld was is ook gekomen. Gedurende de nacht werd er al
op de tent getikt en als we ’s ochtends wakker worden dan is het een
oorverdovend getrommel. Nu kun je wel blijven liggen, maar dan kom je
nergens, dus we gaan er gewoon uit. Douchen en aankleden en dan
besluiten we eerst maar even in de tent te ontbijten, voor we gaan
opbreken. Dat is een goede zet want daarna houdt het op met regenen. Dat
voorkomt niet dat we de tent nat in moeten pakken. Weer een paar extra
kilo’s om mee te nemen. Om kwart over acht zitten we op de fiets.
Aan
het hoogteprofiel heb ik gezien dat het vandaag veel klimmen is. Er zijn
voldoende campings langs de route, dus we kunnen doorgaan tot we erbij
neervallen. Het eerste stukje moeten we even langs een drukke tweebaans
weg om weer op de route te komen. Weer zwerven we door boomgaarden en
sommige wegen zijn zo afgesloten dat we er echt niet langs kunnen. Via
het station van Siebeneich komen we toch weer bij de vertrouwde Adige en
kunnen we de route vervolgen. Inmiddels hebben we de Dolomieten achter
ons gelaten en zijn de Alpen in het zicht. Het fietspad is mooi en loopt
tussen boomgaarden door. In Merano doen we nog wat boodschapjes en dan
begint het flink te klimmen. Stukken van 10% en meer rollen onder onze
banden door. Ik moet telkens weer de bagage overtuigen dat het daarboven
beter is want die voelt zich veel meer aangetrokken door de aarde. En de
meeste aarde is gewoon daar beneden. Langzaam werken we ons omhoog.
Bovenaan gekomen zijn er mooie watervallen. Saskia wil daar graag naar
toe lopen, maar ik ben nu al moe en wil ook onze fietsen met alle
spullen niet langs de weg laten staan. We gaan dus maar door, iets waar
ik achteraf spijt van heb. Mijn eerste spijt van de dag.
We fietsen onder langs de Alpen over bekend terrein. Langs de ingang
naar Val Senales, waar we een paar keer zijn wezen skiën in de winter.
Nooit geweten dat het kasteel Juval daar staat. Er is heel veel vals
plat vandaag. Zelden ben ik in mijn leven zo gefopt als op deze weg.
Optisch gefopt. Mijn ogen houden me voor de gek en vertellen me dat de
weg naar beneden loopt. Mijn benen denken daar echter heel anders over.
Dat laat me in grote verwarring achter. Heel bijzonder!
We rijden over een prachtig aangelegd fietspad met mooie picknick
plaatsen en houten bruggetjes. En als je denkt dat Drenthe op een
zomerse dag druk is, dan zou je hier eens moeten gaan kijken. Het lijkt
wel of ze hier iets gratis weggeven. Honderden mensen op de fiets.
Bejaarden, families met kinderen en racefietsers. Gelukkig geen e-bikes
hier. De meesten willen graag stroomafwaarts fietsen wat ook
bergafwaarts en wind mee betekent. Allemaal tegenliggers dus. Op een
gegeven moment kunnen we even niet verder omdat de weg geblokkeerd wordt
vanwege een vrachtwagen die vast zit in een nauw steegje. Hij neemt een
stuk huis mee, maar komt wel weer los. Aan de andere kant staan wel
honderd fietsers te wachten terwijl wij maar met z’n drieën aan deze
kant zijn.
In de loop van de middag wordt het mooi weer met een lekker zonnetje. De
klimmetjes beginnen bij mij hun tol te eisen. Ook de afstand van
gisteren voel ik nog en mijn lichaam is gewoon moe. Daarnaast begint
mijn rechterknie op te spelen, dus het is tijd om te stoppen. We zitten
inmiddels al op een hoogte van 900 meter.
In Prad is een camping waar we naartoe gaan. De camping is vol en zelfs
de fietsers sturen ze weg. Dat hebben we nog nooit meegemaakt. Ik hoor
dat als een andere fietser, die ook zojuist is aangekomen, informeert.
De receptie geeft aan dat er nog een camping is, verderop in het dorp.
Die heb ik op de GPS staan dus ik weet waar die is. De andere fietser
weet niet waar die is en informeert weer. Ik kan hem makkelijk meenemen
maar een onredelijke paniek slaat bij mij toe. ‘Stel dat die andere
camping ook bijna vol is en nog maar één plekje heeft?’. Ik vertrek rap
en sis Saskia toe om mij snel te volgen. Een actie waar ik me nog steeds
diep voor schaam. Waar moet het heen als je als fietsers zo met elkaar
omgaat? Terwijl het nergens voor nodig is want de andere camping heeft
ruimte genoeg op het trekkersveldje. Ik kom hem daar later weer tegen
maar durf hem niet aan te kijken.
De camping Kieferhain heeft een gigantisch zwembad met een grote
glijbaan. Voor het kamperen betalen we € 29,= en is hiermee de duurste
van de hele vakantie. En dat
terwijl we van de faciliteiten nauwelijks gebruik maken. De douche is
ook nog koud. We hebben wel een prachtig uitzicht op de bergen. De tent
droogt en wij drinken een grote bier.
Vandaag geen zin in weer pasta. Iets anders zit niet in de fietstas en
er is hier geen winkeltje bij de receptie. We willen uit eten maar dat
valt nog niet mee. Het is Ruhetag
en dan is alles meer gesloten dan een winkel in Staphorst op zondag. Via de
receptie krijgen we een adresje door waar we op de fietsen heen kunnen.
We snappen er niets van maar volgen de weg die ze aanwijzen. Nu merken
we pas het verschil tussen fietsen met en zonder bagage. De fiets voelt
nu zo licht als een veertje en springt haast vooruit. Het fietsen kost
ook nauwelijks moeite. Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen
|