Als we wakker worden en naar buiten kijken is de lucht blauw. Het wordt een mooie dag. Voor het ontbijt heb ik deze keer gekozen voor "scrambled eggs on toast" en Saskia heeft het full Scottish breakfast op haar bord liggen. Het is wat teveel voor haar, dus ik ontferm me over de worstjes.

We hebben uitgerekend dat het nog drie dagen fietsen is naar Newcastle, dus ik probeer, via IPad, de boot te boeken voor woensdag (hij gaat elke dag om 17.00 uur) maar dat lukt niet want die boot zit vol. Het lukt wel om hem op donderdag te boeken en aangezien die ook al aardig vol lijkt te lopen, boeken we maar meteen. Dit betekent wel dat we er een dag langer over moeten doen en dat gaat niet meevallen. Plus we hebben in Nederland een dag minder om naar huis te fietsen. We besluiten dan ook om in Nederland alleen op vrijdag te fietsen en ons dan te laten oppikken door Steven. Dan heb ik de zaterdag en zondag nog voor ik weer aan het werk ga.

We rijden Dumfries uit langs de rivier Nith en deze volgen we een tijdje. Dan gaat de route meer het binnenland in. Het is hier vlak en lange rechte wegen. Het landschap is haast Hollands te noemen als je in de verte de contouren van het Lake District niet zou zien. De route voert ons eerst langs Castle Cearlaverock. Dit is een kasteel gebouwd in een driehoek van de lokale roze zandsteen. We hebben geen intentie om het kasteel van binnen te gaan bekijken dus we zetten de fiets tegen een picknickbank op het grote grasveld voor het kasteel. Meteen komt Mrs. Bucket aangesneld. Fietsen moeten verderop in de stalling. Ik leg haar uit dan we hier alleen even een kopje koffie willen maken. Ongeloof glijdt over haar gezicht. Dat kan niet en als we dat toch willen, dan moeten we alsnog de £5,50 per persoon entree betalen. Dat gaat me wat te ver en we nemen afscheid van elkaar. Ik maak snel even een paar foto's van het kasteel en koffie doen we verderop bij een bruggetje.

Even later komen we langs een heilige bron, the Brow Well. De bekende dichter Robert Burns was wat zwakjes en ging hierheen om met behulp van dit water te genezen. En je kunt zeggen wat je wilt, hij werd daarna niet meer ziek. Hij ging namelijk een paar dagen na het drinken van water uit deze bron dood. Bijzonder bron dus.

 

De volgende stop is in het dorpje Ruthwell, wie kent het niet. Ja, daar is natuurlijk de eerste spaarbank van Schotland, Groot-Brittannië en de wereld opgericht. Maar wat nog veel mooier is, in het plaatselijke kerkje is het Ruthwell-cross te zien. Dit is een zes meter hoge crucifix van zandsteen, gegraveerd met scènes uit het nieuwe-testament en het gedicht "The dream of the rood" in Saksisch runen schrift. Dit gedicht gaat over het lijden van Christus vanuit zijn gezichtspunt. Een van de oudste (7e eeuw) voorbeelden van Engelse literatuur.

 

The Ruthwell Cross is a stone Anglo-Saxon cross probably dating from the 8th century, when Ruthwell was part of the Anglo-Saxon kingdom of Northumbria; it is now in Scotland. Anglo-Saxon crosses are closely related to the contemporary Irish high crosses, and both are part of the Insular art tradition. The Ruthwell cross features the largest figurative reliefs found on any surviving Anglo-Saxon cross--which are virtually the largest surviving Anglo-Saxon reliefs of any sort--and has inscriptions in both Latin and, unusually for a Christian monument, the runic alphabet, the latter containing lines similar to lines 39-64 of The Dream of the Rood, an Old English poem, which were possibly added at a later date. It is 18 feet (5.5 metres) high. The cross was smashed by Presbyterian iconoclasts in 1664, and the pieces left in the churchyard until they were restored in 1818 by Henry Duncan. In 1887 it was moved into its current location in Ruthwell church, Dumfriesshire, Scotland, when the apse which holds it was specially built. It is both the most famous and elaborate Anglo-Saxon monumental sculpture, and possibly the oldest surviving "text" of English poetry, predating any manuscripts containing Old English poetry. It has been described by Nikolaus Pevsner thus; "The crosses of Bewcastle and Ruthwell ... are the greatest achievement of their date in the whole of Europe.

 Je zou verwachten dat dit ook weer een hele toeristische kermis is, maar als we er aankomen zijn we er alleen. Er is geen kassa, geen catering en geen souvenirwinkel. De deur van het kerkje is open en we kunnen op ons gemak alles bekijken. Het is prachtig en er hangt een serene rust in het kerkje. We nemen de tijd om ervan te genieten.

 

Langs de Ierse zee fietsen we daarna naar Anan. Het waait flink aan de kust. We doen er een koffie en een broodje maar de laatste waait haast uit mijn mond. Vlak voor Anan hebben we vier caches op rij. We vinden ze allemaal. In Anan gaan we door de hoofdstraat. Het is best een flink dorp maar het kan ons niet bekoren. We gaan door naar Gretna en de flinke westenwind waait ons erheen. We gaan eigenlijk te hard omdat we nu alle tijd hebben. Ik zou haast afremmen, maar dat doen we toch maar niet. Gretna is een dorpje als Baflo, een hoofdstraat met wat winkeltjes en wat straatjes met huizen eromheen. We doen wat boodschappen en dan naar het aanpalende dorp; Gretna Green. Daar is het kermis. Een smid opende in de 18e eeuw zijn smidse voor het publiek en creëerde daarmee de eerste toeristische attractie van Schotland. Er staat ook een groot bord dat weggelopen stellen hier kunnen trouwen. Ik mis de link tussen de twee maar er is wel een trouwerij gaande en een bus Japanners loopt te klikken met hun toestellen. Het is wel vermakelijk om hier even rond te kijken.

Daarna is het nog een klein stukje naar Longtown. Als we via een klein weggetje erheen fietsen, komen we langs een boerderij. Een jong hondje vindt ons wel interessant en loopt gezellig mee. Ik kan hem maar niet overtuigen dat hij terug moet. Uiteindelijk fiets ik maar met hem terug en komen we de eigenaar tegen die hem ook al kwijt was.

De camping heeft zijn beste tijd gehad.  In een verlopen gebouw zijn per geslacht twee wc's en een douche. Maar dat deert ons niet want het kost maar Het £6 en we vinden een idyllisch plekje. In de zon, uit de wind, naast een grote picknicktafel. De binnentent zetten we vast op en breken dan de drank aan. Zo pimpelen we, in de zon, totdat we honger krijgen. We hebben nog een noodmaaltijd die we niet mee naar huis willen nemen. Pasta met gehakt en daar gaat een blikje maïs bij. En natuurlijk een yoghurt na. Dan douchen. Die van de heren doet het niet, dus ik ga bij de dames. Naast Saskia zijn er toch geen vrouwen op de camping. Vrouwen vissen niet. De douche is heerlijk en als laatste lopen we een rondje om de plas. Het is inmiddels bijna windstil. Dat is niet zo fijn want dat betekent dat de midgets vrij spel hebben. Op tijd in de tent dus. Morgen krijgen we wat fikse klimmetjes voor de kiezen dus dan kan ik me vast lichamelijk en geestelijk voorbereiden.

 

 

Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen

Vorige dag

Overzicht

Volgende dag