Het is nog erger dan ik in mijn worst-case doemscenario had kunnen
bedenken. De helft van de doos is verdwenen en daarmee ook een helft
van mijn fiets. Waarschijnlijk hebben ze lootjes getrokken wie mij
het slechte nieuws moest brengen want de man die mij het restant
overhandigt kijkt ook niet echt gelukkig. "I am so sorry" brengt hij
nog uit. "I will get the rest for you". Het deel wat ik nu krijg
ziet er zielig uit. Spaken steken uit de Rohloff omhoog. De
achtervork staat krom en als ware het een gewond beest drupt de gel
uit mijn zadel. Het voorwiel wat ik even later krijg had ook uit de
wokkel fabriek kunnen komen en de voorvork heeft een vorm die hij
nooit heeft gehad en ook nooit meer zal krijgen. Ik kan wel janken
en dan... word ik wakker. Het was namelijk mijn droom van
gisterenavond.
In
werkelijkheid is het allemaal prima gegaan. Om kwart over tien uit
Baflo vertrokken, een paar kleine files deden me nog wel even
zweten. Ik heb een hekel aan deadlines als ik geen invloed op de
uitkomst heb. Maar om kwart over een komen we aan bij het vliegveld,
laden de tassen op en rijden naar binnen. Steven volgt ons met de
twee dozen en dat geeft wel wat bekijks. "Ik ga op reis en neem
mee...twee dozen" lachen twee dames hem toe. In de hoek zetten we de
dozen in elkaar en pakken alles in. Alle tassen gaan in een
flight-bag per persoon omdat je maar één tas mag meenemen. Bij de
fiets doen we ook nog wat extra spullen om het gewicht van de tas te
verminderen. Dan in de rij voor de check-in. Onze bagage is samen
ongeveer 30 kilo en een van de fietsen moet ook gewogen worden; 24,3
kg. Allemaal binnen de limieten. De bagage verdwijnt en bij de
'afwijkende bagage' balie kunnen we de fietsen kwijt. Helaas moeten
onze zorgvuldig dichtgeplakte dozen weer open. De man wil graag zien
wat erin zit. Geduldig snij ik de zaak weer open, hij kijkt, alles
ok, en ik plak de zaak weer dicht. Daarna door de douane en wachten
op het vliegtuig.
Eindhoven is geen Eelde. Ik had een kneuterig provinciaals
vliegveldje verwacht maar het is nog aardig groot met verschillende
gates. Om half vier is er nog geen vliegtuig te zien. Maar alles
komt goed. Om tien over vier gaan we de lucht in. Vanuit het
vliegtuig zien we dat ze netjes omgaan met de dozen.
Ryanair is goedkoop maar het is allemaal wel krap en je moet overal
voor betalen. Het zou me niet verbazen als er een schoteltje staat
in het toilet waar je geld achter moet laten. Toch was het een prima
vlucht.
In Dublin worden de fietsen netjes overhandigd. Er zit zelfs geen
krasje op de doos. We pakken de fietsen uit, zetten de boel weer in
elkaar, laden de tassen op en fietsen zomaar ineens in Ierland. En,
in tegenstelling tot Nederland, is het hier geen herfst. We fietsen
heerlijk in het zonnetje. Met de GPS is de route goed te vinden naar
het
Dublin International Youth Hostel. Het is wel erg druk en ook
het links fietsen is wennen. Ik weet steeds niet welke kant ik op
moet kijken. We krijgen een kamer op de tweede verdieping. Met zes
bedden, maar wel privé. Vier bedden blijven dus leeg. Douche en wc
op de gang dus het is net als kamperen. En het is niet zo duur.
Het is inmiddels een uur of zeven en we hebben honger en dorst als
een Ier. In ongeveer 15 minuten lopen we naar het centrum. Het is
daar druk en gezellig. In het “Temple bar” gebied vinden we een Iers
eethuis. Saskia neemt een Irish stew en ik de mosselen in cider. We
spoelen het weg met wijn en Guinness. Heerlijk.
Daarna slenteren we nog even door de stad. Het is gezellig druk. We
zien een knokpartij van dichtbij en er lopen heel wat vreemde
figuren rond. Op de terugweg naar huis duiken we nog even een pub
in. Ik tik nog een pint "stout" weg en Saskia kan eindelijk aan de
cider. Daarna is het elf uur. In Nederlandse tijd twaalf uur. Genoeg
voor vandaag. In het hostel moeten we nog wel even de bedden op
maken en dan duik ik in mijn mandje. Morgen gaan we Dublin wat beter
onderzoeken.
Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna
bladeren met de pijtjestoetsen