Dinsdag 16 juli : Stenen
Traject : Newbury – Honeystreet (64 km – totaal 439 km)
Overnachting : The Barge Inn campsite (£ 15,=)

It is by riding a bicycle that you learn the contours of a country best, since you have to sweat up the hills and coast down them.
― Ernest Hemingway

Het was een relatief koude en vochtige nacht. De tent gaat dan ook behoorlijk nat in het zakje. De rest van de spullen zit onder een dikke laag stof. Door de droogte en de jaagpaden kleeft nu ongeveer half Engeland aan onze fietsen en tassen.
Als je met meer fietsers bent, steek je elkaar aan met de haast om te vertrekken. Er wordt afgunstig naar elkaar gekeken:
Hij heeft de tent al ingepakt, maar ze hebben nog geen ontbijt gehad…
Zij zijn nog lang niet klaar om te vertrekken…
Als we snel opladen, zijn we als eerste weg.

Uiteindelijk ga je allemaal ongeveer tegelijk weg. Loes fietst vandaag weer met ons mee. Als we een paar kilometer op weg zijn, ’weet’ Saskia dat ze haar waslijn is vergeten. Ik race even op en neer. Raar om weer even terug te komen op zo’n ’verlaten’ camping wat eerst je thuis nog was. We zitten in de county Wiltshire. Via lome hoog-heggige landweggetjes met wat kleine klimmetjes en afdalingen komen we in Hungerford.
Het is een typisch Engels plaatsje. Hoofdstraat met popperige winkeltjes en auto’s. Een stadhuis met een toren. En een aanplakmuur met de lokale activiteiten. Terwijl Saskia bij de bakker is, kijk ik even wat ik zou kunnen doen in Hungerford. Ik kan naar de ’speakers club’ om beter in het openbaar te leren spreken. Er is werk te zien van 20 lokale artiesten. Ik kan naar yoga en de scouting zoekt nieuwe boys and girls. Ik denk dat ik te oud ben voor dat laatste.

De route leidt ons via Savernake forest. Het is een van de overgebleven oerbossen van Groot-Brittanie. Het is een prachtig bos met bomen van meer dan 1000 jaar oud. Door de grote, oude bomen hangt en een beetje een onwezenlijke sfeer. En het is er ook nog lekker koel. We picknicken langs de weg, vrij van mechanische geluiden, afgezien van de enkele auto die langs komt.
Daarna zijn we vrij snel in Malborough. Die claimt de breedste ’High street’ van Engeland te hebben. Het is inderdaad vrij breed en er staat ook ontzetten veel blik in geparkeerd. Het zou ook de rustplaats van Merlijn de tovenaar zijn. Merle-barrow is oud Engels voor Merlijns graf. Zeg het drie keer snel achter elkaar en je hebt Marlborough. Wij hebben Merlijn, noch zijn graf gezien.
We pakken de ’ridgeway’ naar Avebury. Het gaat door een open en ruig landschap. Via klimmende gravelpaden rijden we het natuurreservaat Fyfield Down in. Een historische gletsjervalei vol sarsen steenblokken. Er zijn ook ellenlange racetracks voor paarden waar we een behoorlijke tijd langs fietsen.

Voor het eerst hebben we serieus klimwerk. Het laatste stukje is een onwaarschijnlijk steil pad. Ik schat zeker 20%. In de laagste versnelling komen we (ja, ook Saskia doet dit even) ternauwernood omhoog. Af en toe slipt mijn achterwiel door. Bovenop houdt de weg op. Er is alleen een schapenpaadje door het weiland en dat maakt het hier ontzettend mooi.
Weer naar beneden moeten we, met dezelfde steilheid, via een pad, dat meer op een rivierbedding lijkt. Warm lopende remmen en kramp in de handen in plaats van via een gladde asfaltweg naar beneden zoeven.

Ineens zijn we dan in Avebury. Iedereen kent Stonehenge, maar Avebury is ook erg mooi en veel minder druk. Ook hier is een enorme cirkel (diameter 348 m, de grootste van de wereld) met stenen uit 2500 voor onze jaartelling. Veel van de stenen waren weggehaald maar meneer Keiler heeft ze opgezocht en zoveel mogelijk weer op hun plaats gezet. Goed werk van deze man. En, in tegenstelling tot Stonehenge kun je hier wel gewoon tussendoor lopen.

We spreken een paar archeologen die onderzoek doen met een kar met apparatuur achter een auto. Ze zoeken naar restanten die in de grond zitten. Ze vertellen ook dat de wal vroeger een derde hoger was en de greppel een derde dieper. Als we vragen of ze weten wat de functie was, beginnen ze te lachen. Ze weten het niet echt. Ze houden het op een soort van theater. Het schijnt dat als je in het midden staat en je praat, dat je het dan op de wallen kunt horen. Saskia wil het uitproberen, maar door een communicatiefout staan we allebei op de wal. We lopen dan maar over de wal, langs alle stenen en raken ze aan voor de vibraties. Ik voel niets maar ik ben dan ook niet maatgevend.

Op weg naar de camping komen we ook nog een soort van haag van stenen tegen. Een soort toegangspoort? We weten het niet. Ondanks dat het nog maar een klein stukje is naar de Barge Inn, krijgen we het niet voor niets. Er moet nog wel flink voor geklommen worden. De camping heb ik via een tip van een collega fietser. Het is een wat alternatieve bedoening die bevolkt wordt door graancirkel zoekende, aluminium hoedjes dragende mensen. In de aanpalende pub worden dan ook biertjes getapt met namen als ’Alien abduction’, ’Area 51′, ’Roswell’ en ’Croppy’. Ze hebben allemaal bijzondere, haast lichtgevende kleuren. En ze smaken er niet minder om.
We koken vanavond weer zelf. Op het menu staan noedels, met grote garnalen in een kerriesausje en salade. Het smaakt voortreffelijk. Na de koffie kruipen we in de tent waar we nog lang wakker worden gehouden door rondcirkelende helikopters. Of hier is een militair oefenterrein in de buurt of de aliens zijn geland om graancirkels te maken. Ik zal het nooit weten want ondanks het lawaai vallen de ogen toch dicht.
.

Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen

               
               
Vorige dag Overzicht Volgende dag