Dinsdag 16 juli : Stenen
Het
was een relatief koude en vochtige nacht. De tent gaat dan ook
behoorlijk nat in het zakje. De rest van de spullen zit onder een
dikke laag stof. Door de droogte en de jaagpaden kleeft nu ongeveer
half Engeland aan onze fietsen en tassen.
Uiteindelijk ga je allemaal ongeveer tegelijk
weg. Loes fietst vandaag weer met ons mee. Als we een paar kilometer
op weg zijn, ’weet’ Saskia dat ze haar waslijn is vergeten. Ik race
even op en neer. Raar om weer even terug te komen op zo’n ’verlaten’
camping wat eerst je thuis nog was. We zitten in de county
Wiltshire. Via lome hoog-heggige landweggetjes met wat kleine
klimmetjes en afdalingen komen we in Hungerford.
De route leidt ons via Savernake forest. Het
is een van de overgebleven oerbossen van Groot-Brittanie. Het is een
prachtig bos met bomen van meer dan 1000 jaar oud. Door de grote,
oude bomen hangt en een beetje een onwezenlijke sfeer. En het is er
ook nog lekker koel. We picknicken langs de weg, vrij van
mechanische geluiden, afgezien van de enkele auto die langs komt.
Voor het eerst hebben we serieus klimwerk. Het
laatste stukje is een onwaarschijnlijk steil pad. Ik schat zeker
20%. In de laagste versnelling komen we (ja, ook Saskia doet dit
even) ternauwernood omhoog. Af en toe slipt mijn achterwiel door.
Bovenop houdt de weg op. Er is alleen een schapenpaadje door het
weiland en dat maakt het hier ontzettend mooi.
Ineens zijn we dan in Avebury. Iedereen kent Stonehenge, maar Avebury is ook erg mooi en veel minder druk. Ook hier is een enorme cirkel (diameter 348 m, de grootste van de wereld) met stenen uit 2500 voor onze jaartelling. Veel van de stenen waren weggehaald maar meneer Keiler heeft ze opgezocht en zoveel mogelijk weer op hun plaats gezet. Goed werk van deze man. En, in tegenstelling tot Stonehenge kun je hier wel gewoon tussendoor lopen.
We spreken een paar archeologen die onderzoek doen met een kar met apparatuur achter een auto. Ze zoeken naar restanten die in de grond zitten. Ze vertellen ook dat de wal vroeger een derde hoger was en de greppel een derde dieper. Als we vragen of ze weten wat de functie was, beginnen ze te lachen. Ze weten het niet echt. Ze houden het op een soort van theater. Het schijnt dat als je in het midden staat en je praat, dat je het dan op de wallen kunt horen. Saskia wil het uitproberen, maar door een communicatiefout staan we allebei op de wal. We lopen dan maar over de wal, langs alle stenen en raken ze aan voor de vibraties. Ik voel niets maar ik ben dan ook niet maatgevend.
Op weg naar de camping komen we ook nog een
soort van haag van stenen tegen. Een soort toegangspoort? We weten
het niet. Ondanks dat het nog maar een klein stukje is naar de Barge
Inn, krijgen we het niet voor niets. Er moet nog wel flink voor
geklommen worden. De camping heb ik via een tip van een collega
fietser. Het is een wat alternatieve bedoening die bevolkt wordt
door graancirkel zoekende, aluminium hoedjes dragende mensen. In de
aanpalende pub worden dan ook biertjes getapt met namen als ’Alien
abduction’, ’Area 51′, ’Roswell’ en ’Croppy’. Ze hebben allemaal
bijzondere, haast lichtgevende kleuren. En ze smaken er niet minder
om. Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen
|