Zaterdag 20 juli : Verloren onschuld
Traject : Woolavington - Winsfort (95 km – totaal 708 km)
Overnachting : Halse Farm (£ 15,=)

The world is a book and those who do not travel read only one page.
– St. Augustine

Simpele zaken kunnen me zo gelukkig maken. Vanochtend had ik er drie vrij vlot achter elkaar. Ten eerste kon ik de tent kurkdroog inpakken. Heerlijk! Daarna waren de eerste kilometer lekker koel. Heerlijk! En we hebben vandaag een lekker windje in de rug. Prachtig!

We zwaaien Loes nog net even uit als we om zeven uur opstaan. Zelf zitten we om acht uur op de fiets. Het vroege vertrekken is niet zo goed bevallen gisteren. Het hele dagritme raakt ervan in de war. We hebben eerst een stukje over de drukke A39. Niet leuk. Daarna komen we weer op kleine weggetjes waar nauwelijks een auto langs komt. Wel leuk. Vrij snel zitten we weer langs een kanaal. We moeten naar de overkant en daarvoor moeten we helemaal naar (de naam zegt het al) Bridgwater. Pas in het stadje kunnen we naar de overkant. Het geeft ons wel de gelegenheid wat lekkers voor bij de koffie te halen. Het wordt worteltjestaart deze keer.

Het(Bridgwater and Taunton) kanaal blijven we volgen tot aan Taunton. Er zijn weinig bootjes hier. Alleen mensen die geen kaart kunnen lezen varen hier. Het 23 kilometer lange kanaal heeft namelijk geen verbindingen met ander water. Je kunt naar Bridgwater of naar Taunton. Daarna houdt het op. Het is in 1827 gegraven om kolen, hout en leisteen te vervoeren. In 1907 hield het gebruik op en tussen 1980 en 1995 is het gerestaureerd voor het tom-tom-loze bootjesvolk.
Een ander leuk gebruik is dat ze in het midden van het traject de zon hebben geplaatst. En dan steeds op relatieve afstand de planeten in ons zonnestelsel. Het duurde even voor we dat door hadden, maar een cache gaf ons de informatie.

Taunton is een grote stad met een mooie toren bij de St. Mary Magdala kerk. We staan er even stil bij. Het centrum is druk en daar blijven we niet te lang. Er is ook een grote Tesco. Hierna zijn weinig mogelijkheden om boodschappen te doen dus we kiezen ervoor de komende 50 kilometer met zwaardere tassen te fietsen. Terwijl Saskia de boodschappen doet, pas ik altijd op de fietsen. Ik kom erachter dat er wifi is, dus ik kan het verslag van gisteren even uploaden.
Als we even verderop een boterhammetje eten, komt er een andere fietser bij ons zitten. Hij blijkt een Engelsman te zijn maar woont nu in Schouwerzijl. Dat is vlak bij Baflo! Hij doet LeJog via een eigen route. En hij doet het ten dienste van het kankerfonds. Ik heb het daar niet zo mee. Ze worden gesponsord met spulletjes maar ondertussen is het gewoon een fietsvakantie net als de onze. Ik zie de meerwaarde er niet zo van in, maar veel LeJog reizigers doen het voor een of ander goed doel.

Het is een gebied waar veel gebeurd is en waar nog steeds veel gebeurt. Zoveel dat ze zelfs melden als er een keertje niets gebeurd. Kun je nagaan hoe opwindend het is om hier te fietsen.
Volgens het boekje verliest de route nu haar onschuld. We komen in Exmoor en hier begint het serieuze klimwerk. Eerst valt het nog wel mee. Veel single-track wegen die zo smal zijn dat als een auto ons wil passeren, we even in een passing-place moeten gaan staan. Het is veel klimmen en dalen maar goed te doen. En je krijgt er gratis mooie uitzichten en prachtige doorsteekjes bij. Het zijn veel ‘holle’ wegen, uitgesneden door de erosie met hoge heggen er langs. We leren het landschap ook aardig lezen. Als de huisjes namen krijgen als ‘Hill View Cottage’ of ‘To the Top’, dan weet je dat er een klim aan komt.
De route begint nu ook streepjes te krijgen. Volgens mij doen ze dat om het spannend te maken en de fietsers schrik aan te jagen. Één streepje is zweet op het voorhoofd, twee streepjes is een natte rug en bij drie streepjes voel je het zweet door de bilnaad lopen. We beginnen met meerdere één en twee streepjes tot aan Dulverton. Hier rusten we nog even uit want na Dulverton krijgen we drie streepjes. Maar als we er zijn voelt het als vier. In de gids staat ’1,6 km zeer steil (15-30%), daarna 0,7 km geleidelijk’. Het ziet eruit als een muur.

Mentaal moet je stevig in de schoenen staan. Twee psychologen hebben een model ontwikkeld hoe je omgaat met rouw. Normaal gesproken is het van toepassing op mensen met een ongeneselijke ziekte, mensen die een familielid of baan verliezen, etc. Maar het Kubler-Ross model met zijn vijf stappen is ook heel goed op een klimmende fietser toe te passen. Het begint met ontkenning (wegen van 30% bestaan niet, het zal wel een fout zijn van de routemaker). In stap twee komt boosheid (WTF, hoe kunnen ze dit verzinnen, de mongolen!). Daarna ga je min of meer onderhandelen met jezelf (Misschien kunnen we beter wachten tot morgen. Of misschien is er wel een andere weg?). In stap vier kom je in een depressie (Wat is er eigenlijk zo leuk aan fietsvakanties? Waarom doe ik dit eigenlijk?). In stap vijf, tenslotte, komt de berusting (kom op, dit is de route en vroeger of later moeten we toch naar boven. Laat we maar beginnen.)
Dit alles gaat door je heen terwijl je omhoog zwoegt. In het begin pak ik nog stukken van 200 meter voor ik even stil moet staan door de verzuring. Daarna wordt het honderd meter en dan vijftig. Op papier lijkt 2,5 km niet ver, maar als je met maximaal 4 km/uur omhoog gaat dan duurt zelfs deze korte afstand lang. Maar goed uiteindelijk kom ik boven. Saskia heeft de moed al opgegeven en is gaan lopen. Dat gaat ongeveer net zo snel, maar lopen tegen mijn principe.

Boven gekomen zien we weer een raar fenomeen. Een jongen in een korte broek, stropdas en colbert loopt met een fiets. Hij heeft een lege band en wil de pomp lenen. Dat kan natuurlijk, maar bij het losmaken van de pomp snij ik me lelijk. voor de derde keer deze week moet de ehbo tevoorschijn komen. Eerder heb ik al twee keer een teek verwijderd. Maar goed, de jongen blijkt een stag-party te hebben en is erg blij met onze pomp. Hij hoeft alleen nog maar naar beneden en zijn band loopt zo langzaam leeg, dat hij er wel komt.

Daarna moeten we nog een paar kilometer naar de camping. En weer met klimmetjes natuurlijk. Maar het is de moeite waard. Voor £15 krijgen we een prachtig uitzicht, perfecte douches en gratis wifi. Daar proosten we met een bier en een cider. Zelf omhoog gefietst. We zijn deze keer zonder Loes. Zij heeft halverwege de route al een camping gezocht vanwege de warmte.

Als eten hebben we een feestmaal van vier gangen. Eerst een groene salade. Daarna noedels met zalm. Dan tosti’s want het oude brood moet op. En tenslotte nog een toetje. Met de bereiding hiervan zijn we tot half negen onder en met de pannen. Daarna is de zon weg en wordt het frisser. Voor het eerst deze vakantie heb ik de donsjas aan. Maar de voorspelling voor morgen is weer goed en we beginnen met de Tarr Steps in het Exmoor National Park.

Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen

           
           
Vorige dag Overzicht Volgende dag